ਮੈਂ ਕਵਿਤਾ ਨੂੰ
ਕਿਹਾ
ਮੈਂ ਕਵਿਤਾ ਨੂੰ
ਕਿਹਾ: ‘ਹੁਣ ਤੇਰੀ ਮੇਰੀ
ਬਸ।”
ਜਦ ਕੋਈ ਅਵੱਲੀ
ਜਿਹੀ ਚੰਗਿਆੜੀ
ਰੀਂਗਦੀ ਹੋਈ
ਤੁਹਾਡੇ ਵਿਚੀਂ ਨਿਕਲਦੀ ਹੈ
ਤਕਰੀਬਨ ਮਰਨ ਵਰਗੀ ਹਾਲਤ
ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਏ
ਕੋਈ ਮਜਾਕ ਨਹੀਂ
ਹੁੰਦਾ ।
‘ਬਸ, ਤੇਰੀ ਬੜੀ ਮਿਹਰਬਾਨੀ, ਐ ਸਿਰਜਣਾ,
ਮੈਨੂੰ ਹੋਰ ਕਾਵਿਕਤਾ
ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦੀ ।
ਮੈਂ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਭਾਲ
ਵਿਚ ਹਾਂ -
ਘੱਟੋ ਘਟੱ
ਕੁਛ ਤਾਂ ਪੀੜ-ਰਹਿਤ
ਮਿਲੇ ।’
ਕਵਿਤਾ ਪਿਛਾਂਹ ਹਟ
ਗਈ
ਅਤੇ ਅੱਜ ਸਵੇਰ ਤਕ
ਮੁਰਦਾ ਹੋਣ ਦਾ
ਨਾਟਕ ਕਰਦੀ ਰਹੀ ।
ਮੈਂ ਬਿਲਕੁਲ ਉਦਾਸ
ਨਹੀਂ ਸਾਂ,
ਬਸ ਥੋੜੀ ਬੇਆਰਾਮ ਜਿਹੀ
ਸਾਂ ।
ਕਿ ਕਵਿਤਾ ਨੇ ਕਿਹਾ: ‘ਯਾਦ ਹੈ ਤੈਨੂੰ
ਉਹ ਰੇਗਿਸਥਾਨ, ਕਿੰਨੀ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਤੂੰ
ਕਿ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਇਸ
ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਵਾਲੀ
ਅੱਖ ਸੀ ? ਯਾਦ ਹੈ ਤੈਨੂੰ
ਜੇ ਕਿਤੇ ਜਰਾ
ਜਿੰਨਾ ਵੀ ਹੋਵੇ ?’
ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਸੀ: ‘ਮੈਨੂੰ ਕੁਛ ਨਹੀਂ ਸੁਣਿਆ ।”
ਤੇ ਉਤੋਂ ਅਜੇ ਸਵੇਰ
ਦੇ ਪੰਜ ਹੀ ਵੱਜੇ ਨੇ ।
ਮੂੰਹ ਹਨੇਰੇ
ਅਜੇ ਨਹੀਂ ਮੈਂ
ਉੱਠਣਾ
ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ
ਕਰਨ ਲਈ ।’
ਕਵਿਤਾ ਨੇ ਕਿਹਾ: ‘ਪਰ ਉਹ ਵੇਲਾ ਯਾਦ ਕਰ
ਜਦੋਂ ਤੂੰ ਉਸ ਛੋਟੀ
ਜਿਹੀ ਖਾਈ ‘ਤੇ
ਚੰਨ ਚੜ੍ਹਿਆ ਵੇਖਿਆ
ਸੀ
ਤੇ ਤੈਨੂੰ ਉਹ ਖਾਈ ਕਿੰਨੀ
ਸੁੰਦਰ ਲਗੀ ਸੀ
ਗਰੈਂਡ ਕੈਨੀਅਨ ਤੋਂ
ਵੱਧ ਸੁੰਦਰ – ਤੂੰ ਕਿੰਨੀ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਉਦੋਂ
ਤੈਨੂੰ ਚੰਨ-ਚਾਨਣੀ ਹਰੀ ਹਰੀ ਜਾਪੀ ਸੀ
ਅਤੇ ਤੇਰੇ ਕੋਲ
ਉਦੋਂ ਤਕ
ਉਸਨੂੰ ਵੇਖਣ ਵਾਲੀ
ਉਹੀ ਅੱਖ ਹੈ ਸੀ ।
ਉਹਦੇ ਬਾਰੇ ਸੋਚ!’
ਮੈਂ ਕਿਹਾ,
‘ਮੈਂ ਹੁਣ ਚਰਚ ਜਾਇਆ ਕਰਾਂਗੀ !’
ਖਿਝਦਿਆਂ, ਕੰਧ ਵਲ
ਮੂੰਹ ਫੇਰਕੇ ਮੈਂ ਆਖਿਆ।
‘ਮੈਂ ਫੇਰ ਪੂਜਾ-ਪਾਠ
ਕਰਨਾ ਸਿੱਖ ਲਵਾਂਗੀ !’
‘ਤੈਨੂੰ ਕੁਛ ਪੁੱਛਾਂ,’ ਕਵਿਤਾ ਨੇ ਕਿਹਾ।
ਜਦੋਂ ਤੂੰ ਅਰਦਾਸ
ਕਰੇਂਗੀ, ਤੇਰਾ ਕੀ ਖਿਆਲ ਹੈ
ਤੂੰ ਕੀ ਵੇਖ ਲਵੇਂਗੀ
?”
ਕਵਿਤਾ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਜਿੱਤ
ਲਿਆ ।
‘ਇਸ ਕਮਰੇ ਵਿਚ
ਕਾਗਜ਼ ਹੀ ਨਹੀਂ,’ ਮੈਂ ਕਿਹਾ।
‘ਤੇ ਉਹ ਜਿਹੜਾ
ਨਵਾਂ ਪੈੱਨ ਵੀ ਮੈਂ ਖਰੀਦਿਆ ਸੀ
ਬੜਾ ਚੀਕਦਾ ਹੈ’।
‘ਬੇਕਾਰ,’ ਕਵਿਤਾ ਨੇ ਕਿਹਾ।
‘ਬੇਕਾਰ’ ਮੈਂ ਕਿਹਾ ।
No comments:
Post a Comment