ਅਸਮਾਂ ਸਲੀਮ - ਦਿੱਲੀ

ਅੱਲਾਹ ਸਾਂਈ
ਤੂ ਕਿਸ ਜਨਮ ਮੇਂ
ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਆਇਆ ਥਾ
ਕਬ ਤੂਨੇ ਦਿਲ ਮੇਂ
ਅਪਨੀ ਮੁਹੱਬਤ ਕਾ
ਚਿਰਾਗ ਜਲਾਇਆ ਥਾ

ਫਿਰ ਮੁਝਸੇ ਮੂੰਹ ਮੋੜਕਰ
ਮੇਰਾ ਨਾਤਾ ਸਾਰੇ ਜਗ ਸੇ ਤੋੜਕਰ
ਮੁਝਮੇਂ ਹੀ ਛੁਪਕਰ ਸੋ ਗਯਾ ਥਾ
ਮੇਰੀ ਯਾਦੋਂ ਮੇਂ ਖੋ ਗਯਾ ਥਾ

ਮੈਂ ਨਾ ਜਾਨੇ ਕਿਤਨੀ ਸਦੀਓਂ ਤਕ
ਕਿਤਨੀ ਨਦੀਓਂ ਸੇ
ਕਿਤਨੇ ਕਿਨਾਰੋਂ ਸੇ
ਪਹਾੜੋਂ ਸੇ ਗਾਰੋਂ(ਗੁਫਾਵਾਂ)ਸੇ
ਤਾਰੋਂ ਸੇ ਇਸ਼ਾਰੋਂ ਸੇ
ਵਸਲ ਕੀ ਸਰਸ਼ਾਰਿਓਂ(ਅਚਰਮ ਸੁਖ)ਸੇ
ਹਿਜਰ ਕੀ ਬੇਕਰਾਰੀਓਂ ਸੇ
ਪਾਤਾਲ ਕੀ ਗਹਿਰਾਈਓਂ ਸੇ
ਆਕਾਸ਼ ਕੀ ਉਚਾਈਓਂ ਸੇ
ਹਰੇਕ ਸੇ ਤੇਰਾ ਪਤਾ ਪੂਛਤੀ ਫਿਰੀ
ਹਰੇਕ ਮੇਂ ਤੁਝੀ ਕੋ ਖੋਜਤੀ ਫਿਰੀ

ਕਿਤਨੇ ਜਨਮ ਬੀਤ ਗਏ
ਕਿਸ ਕਿਸ ਕੀ ਰਾਹੋਂ ਮੇਂ
ਤੇਰੀ ਰਾਹੇਂ ਢੂੰਢੀਂ
ਆਤਿਸ਼ੀ ਸਮੰਦਰੋਂ ਮੇਂ ਤੇਰੀ ਪਨਾਹੇਂ ਢੂੰਢੀਂ

ਫਿਰ ਜਬ ਖੁਦ ਸੇ ਛੂਟਨੇ ਕੋ ਥੀ
ਟੂਟ ਕਰ ਬਿਖਰਨੇ ਕੋ ਥੀ
ਤਬ ਏਕ ਖਿਜਰ(ਫਰਿਸ਼ਤਾ)ਨੇ ਰਾਸਤਾ ਦਿਖਾਇਆ
ਮੁਝਸੇ ਆਗੇ ਗਏ ਕਿਸੀ ਨੇ ਬਤਾਇਆ
ਇਸ ਖਾਕ ਮਹਿਲ ਮੇਂ ਸਾਤ ਕੋਠਰੀਆਂ ਛੁਪੀ ਹੈਂ
ਹਰ ਕੋਠਰੀ ਮੇਂ ਤੇਰਾ ਪਹਿਰਾ ਹੈ
ਔਰ ਹਰੇਕ ਮੇਂ ਤੇਰਾ ਹੀ ਚਿਹਰਾ ਹੈ
ਹਰ ਦਰਵਾਜੇ ਪਰ ਖੁਦ ਕੋ ਜਲਾਨਾ ਹੋਤਾ ਹੈ
ਅਪਨਾ ਹੀ ਕੁਛ ਚੜਾਨਾ ਹੋਤਾ ਹੈ
ਤਬ ਵੋ ਦਰਵਾਜਾ ਖੁਲਤਾ ਹੈ
ਔਰ ਤੇਰਾ ਆਗੇ ਕਾ ਪਤਾ ਮਿਲਤਾ ਹੈ
ਯਹਾਂ ਨਫੀ ਓ ਅਸਬਾਤ(ਨਿਰਾਕਾਰ ਤੇ ਸਾਕਾਰ)ਕੀ ਜ਼ਰਬੋਂ ਸੇ
ਦਿਲ ਚੋਟ ਖਾਏਗਾ
ਕਭੀ ਕਭੀ ਤੜਪਕਰ
ਵਾਪਸ ਭੀ ਲੌਟ ਜਾਨਾ ਚਾਹੇਗਾ
ਕਹੀਂ ਅਪਨੀ ਗੁਮਸ਼ੁਦਗੀ ਕਾ
ਡਰ ਭੀ ਸਤਾਏਗਾ
ਕਭੀ ਕੋਈ ਦੂਸਰਾ ਖ਼ੌਫ਼ ਖ਼ਤਰ ਭੀ ਆਏਗਾ
ਇਨ ਸਬ ਸੇ ਨਾ ਘਬਰਾਨਾ
ਬਸ ਆਗੇ ਬੜਤੀ ਜਾਨਾ
ਭੂ਼ਲਭੁਲਈਓਂ ਕੇ ਨਗਰ ਮੇਂ
ਤਲਬ ਕੇ ਇਸ ਸਫ਼ਰ ਮੇਂ
ਕਭੀ ਕਦਮੋਂ ਨੇ ਰਾਸਤਾ ਤਲਾਸ਼ ਕੀਆ
ਕਭੀ ਰਾਹੋਂ ਨੇ ਕਦਮੋਂ ਕਾ ਇਸਤਕਬਾਲ ਕੀਆ

ਕਿਤਨੇ ਜਨਮ ਬੀਤ ਚੁਕੇ
ਅਬ ਮੁਝਮੇਂ ਮੇਰਾ ਕੁਛ ਨਹੀਂ ਬਚਾ
ਸਬ ਤੇਰਾ ਯਾ ਤੇਰੇ ਪਾਸ ਪਹੁੰਚਾ
ਯੇ ਸਾਂਸ ਕਾ ਤਾਰ ਬਾਕੀ ਹੈ
ਜੋ ਬੀਜ ਕਭੀ ਤੂੰ ਧਰਤੀ ਮੇਂ ਬੋ ਗਿਆ ਥਾ
ਏਕ ਜ਼ਖ਼ਮ ਦੇਕਰ ਸੋ ਗਿਆ ਥਾ
ਵੋ ਬੀਜ ਮੇਰੀ ਮਿੱਟੀ ਮੇਂ ਖੂਬ ਖਿਲਾ
ਮੇਰੀ ਜ਼ਾਤ ਕਾ ਜ਼ਖਮ ਭੀ ਖੂਬ ਮਹਿਕਾ
ਯੇ ਕੌਨ ਸੇ ਜਨਮ ਕੇ ਬੀਜ ਥੇ
ਜੋ ਅਬ ਸ਼ਜਰ ਹੂਆ ਹੈ
ਦਿਲ ਲਹੂ ਲਹੂ ਥਾ
ਤੇਰਾ ਘਰ ਹੂਆ ਹੈ

ਅੱਲਾਹ ਸਾਂਈਂ
ਤੂੰ ਕਿਸ ਜਨਮ ਮੇਂ
ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਆਇਆ ਥਾ☬☬☬

'ਕਲਪ ਬਿਰਕਸ਼ ਕੀ ਛਾਂਵ ਮੇਂ'( ਰਾਜੇਸ਼ ਚੰਦਰਾ) ਵਿਚੋਂ